در سوگ میراث دار ماندگار

مرحوم استاد اسفیایی آثار متعددی را به عنوان تفسیر شعر حاجی سبزواری و آثار لغوی مجمع البیان از توضیحات شیخ طوسی و غیره و همچنین مجلدی از فهرست نسخه های خطی آیت الله ها ، کوه آتشفشانی و … انتشار تعدادی از نشریات (ادیات) در نخستین سالهای پیروزی انقلاب از جمله آثار علمی این استاد فقید است.

وی سالها ریاست بخش خطی کتابخانه آیت الله مرعشی (ره) را بر عهده داشت. در این راستا ، او از این فرصت استفاده کرد و دانش خود را با صداقت مطابقت داد. او از زکات آگاهی ارزان داشت و سعی کرد گروهی از فهرست نویسان جوان را آموزش دهد ، که یکی دیگر از برنامه های تحقیقاتی پایدار وی است.
نکته مهمی که باید به آن اشاره کرد و یکی از فعالیتهای به یاد ماندنی او این بود که حدود یک سوم نسخ خطی نفیس کتابخانه آیت الله مرعشی (ره) به همت ، تلاش و راهنمایی این استاد فرزانه خریداری و به این گنجینه بی نظیر منتقل شد. به
همچنین سایر تلاشها و فعالیتهای این وارث اسلامی این بود که اکثر نسخه های خطی کتابخانه مجلس شورای اسلامی ، کتابخانه آستان قدس رضوی ، موزه کتابخانه کاخ گلستان ، کتابخانه های استانهای مختلف کشور ، با تخصص این دانشمند و هنرمند منحصر به فرد ، ارزیابی و دقت سند آنها فاش شده است.
همچنین ، کتابهای متعلق به میراث تاریخی ، فقه ، اصول و علم ائمه اطهار (ع) در استانهای مسلمان هند ، چین ، ازبکستان و بحرین با کمک این شخصیت علمی و اصالت اسناد شناسایی شده است. تایید شده است.
پروفسور زاید محمد اسفایی عمر خود را در خدمت حفظ ، مرمت و معرفی آثار گذشته گذرانده است.

خاطرات رفقای متفکر – راست: آقایان بابک افشار ، امیرحسین شرافت ، سیدعلی طباطبایی یزدی ، اسلام پناه ، شفیع قدکنی ، دهباشی ، سید محمود مرعشی نجفی ، عسگر مهدوی ، ایرج اشحاد ، ایرج ایرشادیر سیدمحمد آسفیایی (آیت الله کتابخانه ، دوشنبه ، 26 اوت)

استاد در تبریز در خانواده ای برجسته و معنوی متولد شد.
وی فرزند آیت الله سید اسماعیل اسفای شندآبادی شبستری است که از علمای حوزه بود و از سوی دیگر در عرفان عملی و طی مراحل زندگی و رفتار ، برخی از کشورهای وی در میان بزرگان شهرت داشتند. زمان آنها..
او به حق یکی از صالحین بود. گفته می شود وقتی خبر درگذشت او را به آیت الله العظمی اراکی اعلام کردند ، گفت:
اسفیائی یکی از اسفیاییان بود ». مرحوم اسفعیایی دچار زوال عقل شد و یکی از “بکائون” های زمان خود بود. وقتی به منبر رفت ، در ابتدای سخنان خود به آیه ای اشاره کرد و گریه کرد و همه را به گریه انداخت. مخصوصاً آیاتی که نکوهش کننده بود! او با همان لحن سرکشانه با صدای بلند تلاوت کرد و همه را زیر و رو کرد.
وقتی برای نماز به مسجد آمد ، مدتی قبل از شروع نماز در نوافیل توقف کرد و فریادها و فریادهای آنها مسجد را پر کرد.
مرحوم استاد سید محمد آسفایی در صحبت از پدرش اشاره کرد:
“از مرحوم پدرم همیشه نام برده می شد و از او مراقبت می شد و در عین حال او هیچ ادعایی نداشت ، اما رفتار او به گونه ای بود که هیچ کس متوجه دنیاهای او نمی شد. وی شباهت های زیادی با دعاهای بزرگ آل بیت (ع) داشت و بسیاری از آنها را حفظ کرد و گاهی قسمت های مختلف را در فتیله و کمان بیان می کرد.
به یاد دارم روزی در خانه ای خلوت ، از او درباره دعای کمیل پرسیدم و پرسیدم آیا کسی می تواند دعای کمیل را بخواند؟
او پاسخ داد: اگر خدا موفقیت کسی را تضمین کند ، این یک امر جدی است ، اما شما آن را نمی بینید ، می گوید:

مرحوم آیت الله اسفیه شاندآبادی

در اینجا او از من ناراحت و ناراحت بود و من دیگر نمی توانستم به سوالاتم ادامه دهم. خود استاد مرحوم اسفیعی فرمودند:
پدرم به وضعیت و نادر بودن آثار علمای گذشته توجه ویژه ای داشت و از سه نفر سید بن طاووس ، شهید ثانی و آیت الله میرزا جواد آقا ملکی تبریزی نام برد. در آغاز روزهای گرم تابستان در کوم ، روزه های توصیه شده را انجام داد و اندکی پس از افطار به آرامگاه شریف مرحوم ملکی آمد و برای او نجوا کرد.
روح و روح پدر باعث ایجاد چنین شخصیتی از استاد شد و او راهی را در پیش گرفت که بدون شک نه تنها از روح و روان پدر لذت می برد ، بلکه میراث نسخه های خطی بزرگی را که در همه زمینه ها فراوان است احیا می کند. و حتی شیعیان
من تردیدی ندارم که دعای پدر و ویژگی های او از یک سو و از سوی دیگر ، گام استاد در حفظ آثار وارثان ، همه موفقیت های ارزانی داشت که او را به فردی برجسته با عمر طولانی ، شخصیت و آثار ماندگار تبدیل کرد. به قابل مشاهده و شایسته محافل علمی و کتابشناسی و حفظ میراث باستانی.

من بارها در تهران و کوم با این مرد متواضع ملاقات کرده ام و موفقیت خدمات در درمان او را به یاد می آورم وقتی که در طول سالهای 2 تا 5 شمسی هفته ای دو بار برای درمان و مراقبت از کوم دیدن می کردم و به یاد می آورم که به نوعی تواضع او را داشتم. که مرا تحت تأثیر قرار داد
او شخصیتی بلند و متواضع داشت و همیشه زبان خود را در دهان خود نگه می داشت.
پنهان کاری او یکی از مهمترین آنها بود! و تا زمانی که سوالی نپرسید ، سخنی از استاد نشنیدید. او از نظر علمی و مالی در کمک به دیگران و نیازمندان کوتاهی نکرد و هرگز نزد بدهکاران خود نرفت و در مورد آن صحبت نکرد.
او دارای اخلاقیات استثنایی در جامعه و محیط کار خود بود که باعث ناراحتی و ناراحتی انسان نمی شد. او همیشه سعی کرده خود را مدیون بزرگان و مردم و ادبیات آنها بداند ، که این امر او را به چهره ای برجسته در جامعه تبدیل کرده است.
در یک جمله می توان گفت که در رفتار و کردار خود در زندگی سعی می کرد از جد بزرگ خود ، امامان معصوم پیروی کند و دستورات آنها را اجرا کند.
سرانجام ، پس از پشت سر گذاشتن حدود هفت دهه زندگی درخشان و علمی و ارائه خدمات گسترده ، در روز دوشنبه ، 16 سپتامبر ، با روح و جسمی آرام رنج برد ، از غم و اندوه جهان رهایی یافت و بت خود را برآورده کرد. روحش شاد و یادش گرامی باد.